Hiçbir şeye bu kadar para verilmemesi gereken bir devirde o kadar parayla tavuk alıp kaz gelecek yerden esirgemediğiniz anları düşünün. Son derece açken vejeteryan olduğunuz ve tavukla her göz göze gelişinizde hayattaki amacınızı sorguladığınızı düşünün. Hayır, kesinlikle vejeteryan değilim ayrıca son derece aç olsam bir dakika bile durup hayattaki amacımı sorgulamam.
İnanılacak gibi değil ama yukarıdaki paragraf hiç de kendisinden beklenilmeyecek yavanlıkla alişveriş konulu yazımın giriş bölümünü oluşturuyor.
Bir süre önce, hiçbir tavuğu gelecegine emin gözüyle bakılan kazdan esirgememiş ve dolabımı aklıma esen türlü türlü gerçek hayatta asla giyilemeyecek, seçkin markaların son moda iş kadını kıyafetleriyle donatmıştım. Herşey sanırım “Tebrikler, işe alındınız belgeleri hemen toplayın” çağrısını “Tebrikler, işe alındınız mağazada ne var ne yok toplayın” çağrısıyla karıştırmamla başladı.
Alınan bu kiyafetleri iş yerinde büyük bir zevkle giyemeyecektim elbet -hiç tarzım değillerdi- ama bu durum alışverişden aldığım zevki zerre kadar engelleyememişdi, ne de olsa işin ucunda yüklü bir maaş ve tonlarca biriktirilesi para vardı. Ayna karşısında her bir yeni ceket takım provasında ‘kendi parasını kazanan karizmatik kadın postürü’ mü geliştirdikce geliştirmiştim. Bilen bilir, kadınlar için alınan kıyafeti zevkle giymek +20 ise alişverişin kendisi +35 zevk dir.
İş kadını kıyafeti almanın o tuhaf zevkinin, fedakarlığa dönüşebileceği kimin aklına gelebilirdi ki. Hersey sanirim “çok özür dileriz, kriz nedeniyle işe alımları durdurduk” telefonuyla sona ermişti. Bu, ‘işe alındıktan sonra işten çıkarılma durumu’ bünyede bir isyana ve bu isyanda daha fazla alışveriş isteğine yol açmışdı. Ama yapılan onca alişveriş tüm bu alışveriş zevkini bir anda yığınla giyilemeyecek etiketli ve ütülü bir fedakarlık haline getirmişti. Bilen bilir, kadınlar için alınanların uzun vadede hiç giyelemeyecek olması +30 azapsa, bu giyilemeyecekler yüzünden alışveriş zevkinden mahkum kalmak +50 azaptir.
İnanılacak gibi değil ama yukarıdaki paragraf hiç de kendisinden beklenilmeyecek yavanlıkla alişveriş konulu yazımın giriş bölümünü oluşturuyor.
Bir süre önce, hiçbir tavuğu gelecegine emin gözüyle bakılan kazdan esirgememiş ve dolabımı aklıma esen türlü türlü gerçek hayatta asla giyilemeyecek, seçkin markaların son moda iş kadını kıyafetleriyle donatmıştım. Herşey sanırım “Tebrikler, işe alındınız belgeleri hemen toplayın” çağrısını “Tebrikler, işe alındınız mağazada ne var ne yok toplayın” çağrısıyla karıştırmamla başladı.
Alınan bu kiyafetleri iş yerinde büyük bir zevkle giyemeyecektim elbet -hiç tarzım değillerdi- ama bu durum alışverişden aldığım zevki zerre kadar engelleyememişdi, ne de olsa işin ucunda yüklü bir maaş ve tonlarca biriktirilesi para vardı. Ayna karşısında her bir yeni ceket takım provasında ‘kendi parasını kazanan karizmatik kadın postürü’ mü geliştirdikce geliştirmiştim. Bilen bilir, kadınlar için alınan kıyafeti zevkle giymek +20 ise alişverişin kendisi +35 zevk dir.
İş kadını kıyafeti almanın o tuhaf zevkinin, fedakarlığa dönüşebileceği kimin aklına gelebilirdi ki. Hersey sanirim “çok özür dileriz, kriz nedeniyle işe alımları durdurduk” telefonuyla sona ermişti. Bu, ‘işe alındıktan sonra işten çıkarılma durumu’ bünyede bir isyana ve bu isyanda daha fazla alışveriş isteğine yol açmışdı. Ama yapılan onca alişveriş tüm bu alışveriş zevkini bir anda yığınla giyilemeyecek etiketli ve ütülü bir fedakarlık haline getirmişti. Bilen bilir, kadınlar için alınanların uzun vadede hiç giyelemeyecek olması +30 azapsa, bu giyilemeyecekler yüzünden alışveriş zevkinden mahkum kalmak +50 azaptir.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder